63 χρόνια από τον ηρωικό θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου

Σαν σήμερα, πριν από 63 χρόνια, σε ένα βουνό της Κύπρου μια αυτοκρατορία αναμετρήθηκε με πέντε παλικάρια.Αναμετρήθηκε και, μ’ όλο που νίκησε, φάνηκε δειλή. Δειλή και μικρή, αφού δε μπόρεσε να αντιληφθεί ότι τον άνθρωπο που βάζει τη λευτεριά της πατρίδας του πάνω από τη ζωή του δεν τον νικούν ούτε οι βόμβες ούτε η βενζίνη…Γίνεται αητός και η ψυχή του πετά πάνω από τις φλόγες.

Σαν σήμερα πριν από 63 χρόνια, στις 3 Μαρτίου 1957, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, μετά από προδοσία της τοποθεσίας όπου κρυβόταν αυτός και η ομάδα του (Ανδρέας Στυλιανού, Αυγουστής Ευσταθίου, Αντώνης Παπαδόπουλος και Φειδίας Συμεωνίδης), εντοπίζεται από τους Άγγλους στρατιώτες.

Για τους κατακτητές η ευκαιρία αυτή θεωρήθηκε μοναδική. Η βρετανική αποικιοκρατία με μια μεγαλειώδη επίδειξη στρατιωτικής υπεροχής επιστράτευσε μεγάλα τμήματα στρατού, ελικόπτερα, χημικά και εκρηκτικά, ακόμα και συνεργεία κινηματογράφησης για να απαθανατίσει την στιγμή της παράδοσης και σύλληψης του «καταζητούμενου τρομοκράτη».

Υπολόγιζε, όμως, χωρίς να προσμετρά το μεγαλείο της ψυχής του 28χρονου αξιωματικού.

«Στην εσχάτην ανάγκην θα αγωνιστώ και θα πεθάνω σαν Έλληνας, αλλά ζωντανόν δεν θα με πιάσουν»
Γρηγόρης Αυξεντίου

Ο Αυξεντίου με τους συντρόφους τους κρατούν το κρησφύγετο αμυνόμενοι για ώρες.Η μάχη είναι άνιση και ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ διατάζει τους συντρόφους του να παραδοθούν.Μένει μόνος και συνεχίζει.Ένας δεκανέας πέφτει νεκρός αυτό την εύστοχη βολή του Αυξεντίου.

Οι Βρετανοί στρατιώτες φοβούνται να πλησιάσουν το σημείο. Ρίχνουν βόμβες.Σιγή…Και πάλι δε τολμούν να πλησιάσουν.Τρέμουν το θρυλικό αγωνιστή.Στέλνουν τον Αυγoυστή Ευσταθίου, έναν εκ των συναγωνιστών του να ανασύρει το «πτώμα».

Ο Αυξεντίου, όμως, είναι ζωντανός και παρότι λαβωμένος αναφωνεί : «τώρα είμαστε δυό !» και συνεχίζουν τον αγώνα… Σκοπός τους ήταν να κρατήσουν τη μάχη μέχρι να νυχτώσει και επωφελούμενοι από το σκοτάδι να διαφύγουν.

Οι Άγγλοι στρατιώτες περιέλουσαν το κρησφύγετο με βενζίνη, το πυρπόλησαν και έκαψαν ζωντανό τον Αυξεντίου, ενώ ο Αυγουστής Ευσταθίου, με βαριά εγκαύματα, επιχειρεί έξοδο και συλλαμβάνεται.

Το απανθρακωμένο σώμα του Αυξεντίου δεν δόθηκε στους δικούς του. Θάφτηκε σε ένα περίκλειστο χώρο των φυλακών Λευκωσίας μαζί με τους άλλους αγωνιστές, τοποθεσία γνωστή ως «φυλακισμένα μνήματα».

Η αυταπάρνηση και ο ηρωισμός των αγωνιστών της ΕΟΚΑ μας φέρνουν στο μυαλό τις ιστορίες αγώνων και αυτοθυσίας των αντάρτικων ομάδων στον Πόντο, όπως μας τις διηγήθηκαν οι παππούδες μας και όπως τις διαβάσαμε μεγαλώνοντας.

Μελετώντας κανείς αυτές τις δυο αντιστάσεις του Ελληνισμού, παρόλο που απέχουν χρονικά αλλά και εδαφικά, εντοπίζει πολλά κοινά σημεία. Εντοπίζει στιγμές που το θάρρος και η αποφασιστικότητα των εμπλεκομένων αγωνιστών ξεπερνά κάθε φαντασία, στοιχείο που επαναλαμβάνεται στο διάβα του χρόνου αποδεικνύοντας την οικουμενικότητα του Ελληνισμού και την αγάπη των Ελλήνων για την ελευθερία.

Δείτε το χρονικό της αφήγησης της μάχης του Μαχαιρά, όπως μας τη διηγήθηκε ο ίδιος ο Αυγουστής Ευσταθίου το 2012: