20 Ιουλίου 1974:Η Μεγαλόνησος ματώνει υπό την μπότα του «Αττίλα»

20 Ιουλίου 1974, η μέρα που σημάδεψε την σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η Μεγαλόνησος ματώνει υπό την μπότα του «Αττίλα».200.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν τις πατρογονικές τους εστίες, έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα ενώ άλλοι εγκλωβίστηκαν σε εδάφη κατεχόμενα, περίπου 4.000 έπεσαν νεκροί και 1.619 δηλώθηκαν «αγνοούμενοι».

Αγνοούμενοι! Ύπουλα και μεθοδευμένα. Ο εμπαιγμός εκ μέρους των κατακτητών δεν είχε όρια. Επίτηδες δεν έγιναν γνωστές, εξ αρχής ή έστω σε άμεσο χρόνο, οι ομαδικές εκτελέσεις αμάχων και γυναικοπαίδων, οι ατιμώσεις κοριτσιών και γυναικών και τα βασανιστήρια σε βάρος των αιχμαλώτων.Αγνοούμενοι; Όχι! Δολοφονημένοι. Η Τουρκία, απλώς, επανέλαβε μία πρακτική που γνωρίζει καλά να εφαρμόζει.

Οι ομαδικοί τάφοι διατηρήθηκαν ως επτασφράγιστο μυστικό για να μην διακυβευθεί το status quo του Αττίλα, καλλιεργώντας συνάμα μια ψευδεπίγραφη ελπίδα για τους συγγενείς των θυμάτων…Για να μην φρίξει η διεθνής κοινή γνώμη…Για να μην αποδοθεί δίκιο… Για να περάσουν 40 και πλέον χρόνια και να έρθει το πλήρωμα του χρόνου για μια «βιώσιμη λύση του Κυπριακού»! Φευ!

Σήμερα, στην Κύπρο ηχούν οι σειρήνες σε ανάμνηση της εισβολής του Αττίλα που άφησε στο διάβα του το νησί διχοτομημένο, και που επί 42 χρόνια, κρατά το 40% της Κύπρου υπό παράνομη στρατιωτική τουρκική κατοχή.

Τις σειρήνες αυτές, όμως, πρέπει να τις ακούμε νοερά κάθε μέρα τόσο εμείς όσο και οι κυβερνώντες, γιατί η κατοχή ΔΕΝ είναι επετειακή είναι διαρκής, επαχθής και παράνομη.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!