100 Χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή
Η Σμύρνη μάνα καίγεται…
Σήμερα, 14 Σεπτεμβρίου, τιμάται η επέτειος μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μ. Ασίας και συμπληρώνονται 100 χρόνια από την Καταστροφή της Σμύρνης, που αποτέλεσε το αποκορύφωμα του μεγαλύτερου εγκλήματος που υπέστη ο Ελληνισμός στη σύγχρονη ιστορία του. Τότε ήταν που η Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής (Πόντου, Ιωνίας και Ανατολικής Θράκης) βρέθηκε στην τελική φάση της, πριν ολοκληρωθεί και επισήμως με την υπογραφή της Σύμβασης περί Ανταλλαγής των Πληθυσμών, τον Ιανουάριο του 1923.
Το ιστορικό πλαίσιο της 14ης Σεπτεμβρίου 1922, και των πέριξ αυτής ημερών που εκτυλίχθηκαν τα τραγικά γεγονότα στην μητρόπολη του Ελληνισμού, είναι γνωστό. Σκοπός του παρόντος δελτίου τύπου δεν είναι η ανακύκλωση συμβάντων και λεπτομερειών της εποχής εκείνης. Θα ήταν άτοπο ένας φορέας νεολαίας να αναλωθεί σε μια εθιμοτυπική δήλωση και να προσπαθήσει απλώς να συγκινήσει τους αναγνώστες του, αποτυπώνοντας στο χαρτί και την οθόνη τους μνήμες του παρελθόντος.
Ως Ένωση Ποντιακής Νεολαίας Αττικής, πάντοτε επιδιώκουμε να τιμούμε τους ανθρώπους μας, αυτούς που χάθηκαν από το μένος και τη μισαλλοδοξία της τουρκικής ηγεσίας και των ορδών που κατηύθηνε, αναλογιζόμενοι πώς μπορούμε να φέρουμε στο παρόν τα διδάγματα της ιστορίας, να διεκδικήσουμε την αποκατάσταση της δικαιοσύνης και να συνδράμουμε στην πρόοδο του έθνους στο άμεσο και μακροπρόθεσμο μέλλον.
Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να τονιστεί για άλλη μια φορά –και θα εστιάσουμε μόνο σε αυτό με αφορμή τη σημερινή επέτειο– η σημασία της εισαγωγής νέας θεματικής ενότητας για την Γενοκτονία των Ελλήνων στα βιβλία ιστορίας της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, καθώς και η ανάδειξη και ενίσχυση των ήδη υπαρχουσών πρωτοβουλιών σε πανεπιστημιακό επίπεδο γύρω από τον Ελληνισμό της καθ’ ημάς Ανατολής. Η συστηματική παραμέληση που έχει παρατηρηθεί από όλες τις κυβερνήσεις ανεξαιρέτως στο ζήτημα της Παιδείας πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει και να δώσει τη θέση της στο ενδιαφέρον για την επιμόρφωση του ανθού της χώρας. Η νέα γενιά είναι αυτή που θα επωμιστεί την ευθύνη να φέρει εις πέρας τις προκλήσεις που θα ανακύψουν στο μέλλον για την πατρίδα μας. Είναι χρέος της Πολιτείας να την εξοπλίσει με τα απαραίτητα εφόδια ώστε να ανταποκριθεί επαρκώς, όταν απαιτηθεί.
Η ατολμία που έχει επιδειχθεί λόγω του φοβικού συνδρόμου (ιδίως στο παρελθόν) απέναντι στην Τουρκία, με το πρόσχημα της επιθυμίας «ήρεμων νερών», μη διατάραξης των διμερών μας σχέσεων και αποφυγής νέων εντάσεων, εν τέλει μόνο στην ειρήνη και την ομαλή συνύπαρξη που όλοι επιθυμούμε δεν οδήγησε. Το γεγονός ότι δεν χρειάστηκε ποτέ να λογοδοτήσει η γείτονα για τα εγκλήματα που διέπραξε, να έρθει προ των ευθυνών της όπως έκανε η μεταπολεμική Γερμανία, αποτέλεσε καταλυτικό παράγοντα στη μετέπειτα συμπεριφορά του τουρκικού κράτους και βαραίνει πρώτιστα εμάς, ως άμεσους απογόνους των θυμάτων που άφησαν πίσω Νεότουρκοι και Κεμαλικοί.
Η ατιμωρησία μπορεί να φέρνει πρόσκαιρα θετικά αποτελέσματα και μια κίβδηλη αίσθηση ομαλότητας, στην πραγματικότητα όμως βοηθά στην εκκόλαψη των επόμενων εγκλημάτων του θύτη. Γι’ αυτόν το λόγο φτάσαμε στο σημείο να δρα η Τουρκία ως κράτος-τρομοκράτης, εισβάλλοντας σε γειτονικά κράτη –μεταξύ των οποίων και η Κύπρος που παραμένει ανοιχτή και αγιάτρευτη πληγή για τον Ελληνισμό– και καταπιέζοντας τις μειονότητες στην επικράτειά της μέσω νέων, γενοκτονικού χαρακτήρα, επιχειρήσεων.
Γι’ αυτόν το λόγο ακόμα και σήμερα, 100 χρόνια μετά την Καταστροφή της Σμύρνης, ο αρμενικός λαός ζει με μια μόνιμη απειλή αφανισμού. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1922, Αρμένιοι κάτοικοι της Σμύρνης έτρεχαν να σωθούν από τις φλόγες και τους βιασμούς των ατάκτων του Κεμάλ. Στις 14 Σεπτεμβρίου 2022, Αρμένιοι κάτοικοι των περιοχών Gegharkunik, Vayots Dzor και Syunik, στα νότια και ανατολικά της αρμενικής επικράτειας, τρέχουν να σωθούν από τα βλήματα του αζερικού στρατού, ενώ η εισβολή στο Αρτσάχ είναι ακόμα νωπή στη μνήμη μας και η κατοχή του από το αδερφό-κράτος της Τουρκίας (και πάντοτε με την υλική και ηθική στήριξη της τελευταίας) μάς στιγματίζει.
Γι’αυτόν το λόγο, στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο γινόμαστε μάρτυρες ενός ακήρυχτου πολέμου εδώ και δεκαετίες, ανεχόμενοι καθημερινές αμφισβητήσεις της εθνικής μας κυριαρχίας και έχοντας φτάσει στο σημείο να κανονικοποιούμε την παραβατικότητα· να κοιτούμε καθημερινά ασυγκίνητοι Τούρκους αξιωματούχους να πλειοδοτούν πάνω σε ελληνικές νήσους και νησίδες, με τους γηγενείς να υποστηρίζουν ένθερμα όποιον επιδοθεί σε ακόμα μεγαλύτερο ρεσιτάλ εθνικισμού.
Εάν είχε εντυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο των Ελλήνων ότι ο αγώνας για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι υπόθεση πανεθνική, ίσως σήμερα να μην είχε φτάσει σε αυτό το σημείο το θράσος της γείτονος, ίσως να μην φτάναμε στον «μιθριδατισμό» της ελληνικής κοινωνίας και την ανοχή στην τουρκική ασυδοσία. Στα επόμενα χρόνια πρέπει να γίνει στόχος μας η αλλαγή αυτής της παγιωμένης, προβληματικής κατάστασης και νοοτροπίας. Μόνο έτσι θα ατενίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον και μέσα στην επόμενη εκατονταετία, στα 200 χρόνια από την Καταστροφή της Σμύρνης και την Γενοκτονία των Ελλήνων, ίσως η χώρα να έχει καταγάγει νέες νίκες.
Η Ένωση Ποντιακής Νεολαίας Αττικής δεν μπορεί να μείνει αμέτοχη σε αυτόν τον αγώνα και δεσμεύεται ότι με όραμα και καθαρό μυαλό θα συνεχίσει να μάχεται για τα δίκαια του Ελληνισμού, χωρίς να τον διακρίνει με τοπικιστικά κριτήρια, όπως αρκετοί έπρατταν και πράττουν με αποτέλεσμα να τον αποδυναμώνουν.
Κλείνοντας, στον επίλογο αυτού του δελτίου, θέλουμε να απαντήσουμε στον κ. Ερντογάν, το πολιτικό κατεστημένο της γείτονος εν συνόλω, καθώς και τους απανταχού ονειροπόλους της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της «Γαλάζιας Πατρίδας» –ή όπως αλλιώς θέλουν να βαφτίσουν τις αστείες βλέψεις τους– σχετικά με την πρόσφατη δήλωση: «Έλληνες, μην ξεχνάτε την Σμύρνη».
Ποτέ δεν ξεχάσαμε την Σμύρνη. Πώς γίνεται να την ξεχάσουμε;
Εκεί γεννηθήκαμε, μεγαλουργήσαμε και αφήσαμε την ψυχή μας.
Η Σμύρνη μπορεί να κάηκε, αλλά το μεγαλείο της μας εμπνέει περισσότερο από ποτέ.
Στην πραγματικότητα, θα σας συνέφερε να ξεχάσουμε την Σμύρνη.
Τότε θα μπορούσατε κι εσείς να απαλλαγείτε από τα φαντάσματα της Ιστορίας και της Δικαιοσύνης.
Γιατί καμιά φορά αυτά επιστρέφουν…
